....

شهر من ، شهر دل است

عاشقی شغل من و پیشه ی من شیدایی ست

خانه ام پشت خرابات مغان ، کوچه ی عشق وجنون

جنب میخانه ی حافظ باشد

من مهاجر هستم

دیر سالی ست که از کشور روح

از بهشت جاوید ، پدرم رانده شده است

پدرم ساکن ان باغی بود

که در ان جویی از شیر وشکر ، شهد وعسل جاری بود

میوه از شاخ درخت ، در دهانی افتاد

پدرم در گذر وسوسه ها

همه ی روضه ی رضوان به دو گندم بفروخت

من امروز همه ی دنیا را ، میفروشم به جویی مهر وکمی عشق

و دگر هیچ ، همین

سالیانی ست در این شهر ، گیوه ها فرسودند

پاها را بنگر ، کوچه پر ابله است

چشم من را بنگر که چه خسته است ز بیداریها

نازنینم دیریست که به هر کوچه ، به هر خانه

به هر پنجره ای و به هر برکه ی اب

و به هر شاخ درخت و به هر قله ی کوه

عشق را میطلبم

سالیانی ست به روز و به تاریکی شب

و بر این گنبد فیروزه تو را میطلبم

نازنینم ، من جنت را نه به گندم ، نه به جو

می فروشم به نگاهی ، اهی !!

....